1.1.Ter plaatse geldt het bestemmingsplan ‘Venlo-Oost’, vastgesteld op 23 juni 2010 en gewijzigd vastgesteld op 23 mei 2012 (hierna: het bestemmingsplan). Ter plaatste geldt de bestemming ‘Wonen’.

1.2.De aanvraag ziet op een verbouwing van de woning, bestaande uit het slopen van een bestaande aanbouw en vervanging daarvan door een nieuwe grotere aanbouw met (gedeeltelijk) twee verdiepingen (hierna ook: de uitbreiding).

11.1.Voor het bouwen van hoofdgebouwen geldt op grond van artikel 19.2.2, onder a, van het bestemmingsplan dat ‘nieuwbouw, met uitzondering van vervangende nieuwbouw,’ niet is toegestaan. De betekenis van de begrippen ‘nieuwbouw’ en ‘vervangende’ is in het bestemmingsplan niet omschreven. Uit rechtspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: de Afdeling) volgt dat de uitleg van het begrip ‘bestaand’ mede van belang is voor het antwoord op de vraag wat onder ‘nieuwbouw’ in de zin van het bestemmingsplan moet worden verstaan.n

Zie de uitspraak van 1 juni 2016, ECLI:NL:RVS:2016:1523.

11.2.Tussen partijen is niet in geschil dat de oude bestaande eenlaagse aanbouw geheel is gesloopt en dat daarvoor op grond van de verleende omgevingsvergunning in de plaats mag komen (en inmiddels is gekomen) een (op)nieuw opgerichte aanbouw met toevoeging van een tweede bouwlaag en een doorlopende eenlaagse bouw. Zie ook ro 1.2. De vergunde uitbreiding van de woning is dus ten aanzien van zowel de bebouwde oppervlakte als het bouwvolume ‘nieuw’ (niet bestaand). Blijkens de bouwtekeningen en de overgelegde foto’s gaat het om een substantiële uitbreiding.

11.3.De rechtbank is in het licht van ro 11 t/m 11.2 van oordeel dat niet zonder meer gezegd kan worden, zoals verweerder doet, dat de uitbreiding van de woning niet in strijd is met artikel 19.2.2, onder a, van het bestemmingsplan.

11.4.Het is de rechtbank ambtshalve bekend dat vergelijkbare bepalingen in bestemmingsplannen van meerdere gemeenten zijn opgenomen en bedoeld (kunnen) zijn om te voorkomen dat er woningen aan het contingent moeten worden toegevoegd voor percelen waarop (op het moment van ter visie leggen van het ontwerp bestemmingsplan) nog niet is gebouwd. Dit zou dan volgens de rechtbank niet in de weg hoeven staan aan de (vervangende) uitbreiding van reeds (eerder) gebouwde / aanwezige woningen (met bouwtitel), zoals de woning.n

Dat is anders in de uitspraken waarnaar [eiser 1] heeft verwezen: ECLI:NL:RBLIM:2019:3330 en ECLI:NL:RVS:2018:52.

11.5.In verband met het gestelde onder ro 11 t/m 11.4 is het aan verweerder om nader te motiveren hoe artikel 19.2.2, onder a, van het bestemmingsplan kan / moet worden uitgelegd en / of hoe verweerder dit artikel toepast. De rechtbank kan op basis van de enkele stelling van verweerder dat het gaat om de uitbreiding van een bestaand hoofdgebouw en het geen volledige nieuwbouw van de woning betreft (en daarom artikel 19.2.2, onder a, van het bestemmingsplan niet van toepassing is) niet beoordelen of verweerder zich op voorhand redelijkerwijs op dit standpunt heeft kunnen stellen. Dit verdraagt zich niet met artikel 3:46 van de Algemene wet bestuursrecht (Awb).

12.1.De rechtbank zal in het kader van de finale geschilbeslechting hierna ingaan op de overige beroepsgronden van eisers over het tweelaagse en eenlaagse deel van de aanbouw en over de nadere eisen ( [eiser 1] ) en de redelijke eisen van welstand ( [eiser 2] en [eiser 3] ).

13.1.Alle eisers voeren aan dat het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan en dat de omgevingsvergunning daarom op grond van artikel 2.10, eerste lid, aanhef en onder c, van de Wabo geweigerd had moeten worden. Hiertoe voeren zij aan dat de goothoogte van de aanbouw over twee bouwlagen hoger is dan de in artikel 19.2.3, aanhef en onder d, van het bestemmingsplan opgenomen maximaal toegestane hoogte van 3,30 meter voor een aanbouw. [eiser 2] en [eiser 3] stellen dat het bouwvlak op de begane grond wordt overschreden en [eiser 1] voert aan dat aan- en uitbouwen in hoeksituaties op grond van artikel 19.2.3, onder b, van het bestemmingsplan op een afstand van ten minste 3 meter achter de voorgevelrooilijn van het hoofdgebouw (of het verlengde daarvan) moeten worden gebouwd, waaraan niet is voldaan.

13.2.Het geschil spitst zich vanwege de hoogte van de eerste verdieping toe op de vraag of de uitbreiding van de woning als ‘hoofdgebouw’ en/of als ‘aan- en/of uitbouw’ als bedoeld in de regels van het bestemmingsplan moet worden gekwalificeerd.

13.3.Ter zitting is vastgesteld dat het bouwvlak op het perceel een lengte heeft van ca. 12,65 meter. Tussen partijen is niet in geschil dat de goothoogte van de vergunde uitbreiding over twee bouwlagen 5,57 meter bedraagt en dat de bouwhoogte 5,88 meter bedraagt. Ook is tussen partijen niet in geschil dat dit gedeelte van de uitbreiding binnen het bouwvlak valt. Het verlengde daarvan, de uitbreiding met één bouwlaag, is gelegen binnen het perceelgedeelte met de aanduiding ‘bijgebouwen’. Tussen partijen is evenmin in geschil dat dit deel van de uitbreiding ca. 3,12 meter buiten het bouwvlak valt.

13.4.De rechtbank stelt voorts vast dat voor de bebouwing binnen het bouwvlak, het tweelaagse deel, de specifieke aanduiding ‘maximale goot- en bouwhoogte’ geldt van 6 respectievelijk 11 meter. Voor aan- en uitbouwen geldt dat de goothoogte op grond van artikel 19.2.3, onder d, van het bestemmingsplan niet meer dan 3,30 meter mag bedragen en de bouwhoogte niet meer dan 6 meter mag zijn. Als het bouwplan als ‘aan- of uitbouw’ wordt gekwalificeerd, zou het bouwplan daarom qua goothoogte in strijd zijn met het bestemmingsplan omdat die 5,57 meter is. Als de uitbreiding echter als ‘hoofdgebouw’ wordt gekwalificeerd, is het bouwplan qua goothoogte niet in strijd met het bestemmingsplan.

13.5.De rechtbank overweegt dat, op grond van vaste jurisprudentie van de Afdeling, de op de plankaart aangegeven bestemming en de daarbij behorende regels bepalend zijn voor het antwoord op de vraag of het bouwplan in strijd is met het bestemmingsplan.n

Zie bijvoorbeeld de uitspraak van 16 maart 2016, ECLI:NL:RVS:2016:682.

14.1.Verweerder stelt zich in de bestreden besluiten en dat is ter zitting herhaald op het standpunt dat de uitbreiding van de woning over één bouwlaag wel kan worden aangemerkt als een vergunningvrij bijbehorend bouwwerk in het achtererfgebied op grond van artikel 2, onderdeel 3, Bijlage II, van het Bor.

14.2.Verweerder heeft zich naar het oordeel van de rechtbank ten onrechte op het standpunt gesteld dat voor de uitbreiding van de woning over één bouwlaag geen omgevingsvergunning voor de c-activiteit is vereist. De uitbreiding over één bouwlaag voldoet naar het oordeel van de rechtbank niet aan de vergunningvrije voorwaarden, zoals opgenomen in artikel 2, onderdeel 3, Bijlage II, van het Bor. Daarbij is van belang dat zoals [eiser 1] heeft gesteld het bouwplan niet gesplitst kan worden. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

15.1.De (gerealiseerde) uitbreiding van de woning op de begane grond bestaat naar het oordeel van de rechtbank uit één bouwkundig en functioneel geheel, waardoor die uitbreiding niet kan worden gesplitst in een vergunningvrij en een vergunningplichtig deel. Ter zitting is gebleken - zie ook ro 1.2 - dat de bouwdelen op de begane grond constructief en functioneel met elkaar zijn verbonden. Uit de overgelegde bouwtekeningen en foto’s blijkt dat de uitbreiding van de woning op de begane grond één geheel vormt. Het vergunde deel op de begane grond vormt één grote ruimte, waarin de keuken met eethoek is gelegen. De uitbreiding van de woning op de begane grond kan in dat licht naar het oordeel van de rechtbank niet in afzonderlijke bouwdelen worden gesplitst, zodat een bouwkundige scheiding niet mogelijk is.

15.2.Nu de uitbreiding van de woning (op de begane grond) als één geheel dient te worden beschouwd, geldt de vergunningplicht (voor de a- en c-activiteit) voor het hele bouwplan, waaronder dus ook begrepen de uitbreiding van de woning over één bouwlaag. Als verweerder of vergunninghouder hadden gewenst dat dit deel van het bouwplan niet bij de beslissing op de aanvraag werd betrokken, dan had dit deel van het bouwplan buiten de aanvraag moeten worden gehouden. De rechtbank verwijst hiervoor naar vaste rechtspraak van de Afdeling.n

Zie de uitspraken van 3 oktober 2012, ECLI:NL:RVS:2012:BX8968 en 17 september 2014, ECLI:NL:RVS:2014:3429.

15.3.De omgevingsvergunning is alleen voor de a-activiteit aangevraagd en verleend - ter zitting is desgevraagd door partijen bevestigd dat dit niet in geschil is - voor het hele bouwplan: zowel de uitbreiding van de woning over twee bouwlagen als het doorlopende deel op de begane grond van één bouwlaag. Op het moment dat een splitsing alleen betekenis zou hebben voor de a-activiteit, dan heeft dat volgens de rechtbank, in dit licht gezien eigenlijk geen gevolgen. Maar voor de c-activiteit wordt dat anders als de eenlaagse aanbouw in strijd is met het bestemmingsplan: dan is er voor de c-activiteit (naast de a-activiteit) een omgevingsvergunning vereist die voor het hele (onsplitsbare) bouwplan geldt.

16.1.Anders dan verweerder stelt, is de rechtbank van oordeel dat het gedeelte van het perceel waarop de uitbreiding over één bouwlaag wordt gerealiseerd, niet (volledig) als achtererfgebied kan worden aangemerkt. Gelet op de begripsbepaling ‘achtererfgebied’ in artikel 1, Bijlage II, van het Bor, moet voor de bepaling van het achtererfgebied als uitgangspunt worden genomen, de lijn die het hoofdgebouw doorkruist op 1 meter achter de voorkant en van daaruit evenwijdig loopt met het aangrenzend openbaar toegankelijk gebied. In de regel geldt daarbij als voorgevel het geveldeel aan de voorkant met de grootste oppervlakte. Dit kunnen ook meerdere geveldelen zijn. De rechtbank verwijst in dat kader naar de Nota van Toelichting bij artikel 1, Bijlage II, van het Bor (Stb. 2014, 333, p. 29-30).

16.2.De rechtbank is gebleken dat de gevel van de woning die is gelegen aan de [adres 4] in elk geval (mede) als voorgevel moet worden aangemerkt. De rechtbank betrekt hierbij dat de voordeur van de woning is gelegen aan de [adres 4] en dat dit geveldeel de grootste oppervlakte heeft. Ook is op de bouwtekeningen vermeld dat de gevel van de woning, gelegen aan de [adres 4] , als ‘voorgevel’ is aangemerkt in het kader van de aanvraag voor de omgevingsvergunning. Zie ro 1.2.

16.3.Ter zitting is verder gebleken (en niet in geschil tussen partijen) dat de eenlaagse uitbreiding is gelegen binnen een afstand van 1 meter van de gevel aan de [adres 4] , namelijk 0,75 meter. Dit maakt naar het oordeel van de rechtbank dat de uitbreiding over één bouwlaag in elk geval deels buiten het achtererfgebied is gelegen. Verweerder heeft ter zitting weliswaar verklaard dat de uitbreiding is gelegen op een afstand van minder dan 4 meter van het oorspronkelijk hoofdgebouw, omdat de uitbreiding ertegenaan is gebouwd, maar dit maakt niet dat dit gedeelte van de uitbreiding reeds daarom vergunningvrij is. Nu de uitbreiding over één bouwlaag binnen een afstand van 1 meter achter de voorkant van de woning is gelegen, wordt niet voldaan aan de situering in het achtererfgebied en heeft verweerder de uitbreiding op dit punt ten onrechte als vergunningvrij voor de c-activiteit aangemerkt. Dit betekent dat verweerder vanwege de onsplitsbaarheid van het bouwplan

- zie ro. 15 t/m 15.3 - het hele bouwplan aan het bestemmingsplan had moeten toetsen. Dat is niet gebeurd. Hierna wordt daarop door de rechtbank ingegaan.

17. Op grond van artikel 19.2.3, onder b, van het bestemmingsplan dienen aan- en uitbouwen op een minimale afstand van 1 meter achter de voorgevel te worden gebouwd en dient in hoeksituaties een afstand van ten minste 3 meter achter de voorgevelrooilijn van het hoofdgebouw - of het verlengde daarvan - te worden aangehouden.

17.1.Ten aanzien van de afstand tot de voorgevel(rooilijn) (in hoeksituaties) overweegt de rechtbank dat artikel 19.2.3 onder b, van het bestemmingsplan expliciet geldt voor het bouwen van ‘aan- uitbouwen en bijgebouwen’. Gelet op de definitie van ‘aan- en/of uitbouw’ in artikel 1 van het bestemmingsplan, is de rechtbank van oordeel dat de uitbreiding van de woning, voor zover die ziet op de uitbreiding over één bouwlaag buiten het bouwvlak, behalve als uitbreiding van het hoofdgebouw, tevens kan worden aangemerkt als ‘aan- en/of uitbouw’ in de zin van die bepaling. Zie in dit verband ook ro. 13.6.

17.4.Verweerder heeft ter zitting en in het verweer gesteld dat het realiseren van de aanbouw op de begane grond, aansluitend aan het hoofdgebouw, is toegestaan vanwege de aanduiding ‘bijgebouwen toegestaan’ en dat er rekening is gehouden met de voorgevelrooilijn in hoeksituaties, door binnen een afstand van 3 meter tot de perceelgrens geen bijgebouwen toe te staan.

17.5Dat op het perceel de aanduiding ‘bijgebouwen’ ligt en dat het eendaagse deel valt binnen de op de plankaart aangegeven aanduiding, betekent volgens de rechtbank echter niet dat daarmee ook wordt voldaan aan de vereiste afstand tot de voorgevel (1 meter) en de voorgevelrooilijn (3 meter) op grond van artikel 19.2.3, onder b. De afstand tot de perceelsgrens die verweerder bedoelt is volgens de rechtbank iets anders en daarvoor geldt artikel 19.2.2, onder g, als het een zijdelingse perceelsgrens zou zijn en een uitbreiding van het hoofdgebouw, zoals verweerder ter zitting heeft gesteld.

17.6.Uit het voorgaande volgt dat de eenlaagse aanbouw in strijd is met artikel 19.2.3, onder b, van het bestemmingsplan. De eenlaagse uitbreiding is gelegen op een afstand van slechts 0,75 meter achter de voorgevel (moet 1 meter zijn) en 0,75 meter achter de voorgevelrooilijn in een hoeksituatie (moet 3 meter zijn). Vanwege de onsplitsbaarheid van de uitbreiding van de woning is er naast een omgevingsvergunning voor de a-activiteit ook een omgevingsvergunning voor de c-activiteit vereist. Deze beroepsgrond van eisers slaagt.

18.1.De rechtbank zal, zoals al vermeld, in het kader van de finale geschilbeslechting nog ingaan op de vraag of verweerder op grond van het bestemmingsplan had mogen afzien van het stellen van nadere eisen ( [eiser 1] ) en of het bouwplan voldoet aan de redelijke eisen van welstand ( [eiser 2] en [eiser 3] ).

19.1.De rechtbank is van oordeel dat verweerder onvoldoende gemotiveerd heeft waarom er geen nadere eisen zijn gesteld. De rechtbank overweegt daartoe dat de bevoegdheid hiervoor specifiek in artikel 19.3, onder a, van het bestemmingsplan is gegeven en dat deze nadere eisen op grond van dat artikel (mede) betrekking kunnen hebben op de situering en/of afmetingen van bouwwerken. Hierin wordt als voorwaarde gesteld dat de toepassing van die bevoegdheid gericht moet zijn op het voorkomen van onevenredige aantasting van de onderdelen a tot en met h, zoals opgenomen in dat artikel, waaronder (a) het straat- en bebouwingsbeeld en (b) de woonsituatie (wooncomfort kwaliteit woongenot van de directie omgeving).

19.2.De rechtbank is niet gebleken dat verweerder, naar aanleiding van hetgeen [eiser 1] heeft aangevoerd, heeft onderzocht of van een onevenredige aantasting in de zin van artikel 19.3 van het bestemmingsplan sprake is. De enkele stelling van verweerder in het bestreden besluit en herhaald ter zitting dat het stellen van nadere eisen ertoe zou leiden dat de bouwmogelijkheden die het bestemmingsplan biedt worden belemmerd, acht de rechtbank onvoldoende. Dit laat immers onverlet dat ook in gevallen waarin een activiteit wel in overeenstemming is met het bestemmingsplan er naar het oordeel van de rechtbank van een onevenredige aantasting als bedoeld in artikel 19.3 van het bestemmingsplan sprake kan zijn. Dat die bevoegdheid slechts beperkt zou zijn tot gevallen waarin een activiteit niet in overeenstemming is met het bestemmingsplan kan volgens de rechtbank niet uit dit artikel worden afgeleid. Verweerder heeft deze stelling ook niet onderbouwd en heeft voorts niet toegelicht, op grond van beleid of anderszins, hoe en in welke gevallen die bevoegdheid wordt / kan worden toegepast. Dat verweerder in het onderhavige geval geen aanleiding heeft gezien voor het stellen van nadere eisen, is daardoor naar het oordeel van de rechtbank onvoldoende gemotiveerd. Dit verdraagt zich niet met artikel 3:46 Awb. Deze beroepsgrond slaagt.

20.1.De rechtbank stelt vast dat verweerder aan de verleende omgevingsvergunning het welstandsadvies van 18 februari 2020 ten grondslag heeft gelegd en dat daarbij de welstandscommissie getoetst heeft aan de welstandsnota. In het advies van deze commissie wordt positief geadviseerd (in die zin dat het bouwplan voldoet aan de redelijke eisen van welstand), onder de voorwaarde dat het rechterraam op de eerste verdieping op het gevelaanzicht 30 centimeter naar links wordt verplaatst.n

Er waren eerder (negatieve) adviezen van 10 december 2019 en 21 januari 2020.

20.2.De rechtbank dient te beoordelen of verweerder in het licht van het welstandsadvies van 18 februari 2020 en de aanvullende reactie van 16 september 2021 tot de conclusie is mogen komen dat het bouwplan voor de uitbreiding van de woning voldoet aan de redelijke eisen van welstand. Op basis van wat [eiser 2] en [eiser 3] hebben aangevoerd en met name in het tegenrapport komt de rechtbank tot het oordeel dat verweerder onvoldoende gemotiveerd heeft verwezen naar het advies en de aanvullende reactie van de welstandscommissie. Deze beroepsgrond slaagt daarom. De rechtbank overweegt daartoe als volgt.

20.5.De rechtbank is van oordeel dat uit het primaire besluit en de bestreden besluiten niet (eenduidig) blijkt hoe het bouwplan zich verhoudt tot de voor de woning geldende gebiedskarakteristiek van Stalberg-West / Wildveld, zoals opgenomen in de welstandsnota (p. 141 en 142). Anders dan verweerder stelt, is de rechtbank niet gebleken dat in het advies van 18 januari 2020 sprake is van een gemotiveerde afwijking van de gebiedscriteria. Dat het bouwplan afwijkt van de gebiedskarakteristiek kan niet worden afgeleid uit de bewoordingen. Ook kan daaruit niet worden afgeleid aan welke gebiedskarakteristiek het bouwplan is getoetst en op welke aspecten het bouwplan daaraan wel of niet voldoet. Hierdoor is niet inzichtelijk op welke wijze door de welstandscommissie de afwijking van de gebiedskarakteristiek in de welstandsnota bij de beoordeling van het bouwplan is betrokken.

20.7.Verweerder heeft volstaan met een verwijzing naar deze aanvullende reactie en stelt zich op het standpunt dat het bouwplan voldoet aan de redelijke eisen van welstand.

20.8.Die enkele verwijzing vindt de rechtbank te kort door de bocht. Er wordt immers afgeweken van de welstandscriteria, terwijl het de vraag is of de welstandscommissie dat zo maar kan doen, zonder dat de door de gemeenteraad vastgestelde welstandsnota daarin voorziet. Voorts blijkt niet dat verweerder daarover nu echt een gemotiveerd standpunt heeft ingenomen. De rechtbank verwijst met name naar de artikelen 12a, eerste lid, en 12b, eerste lid, van de Woningwet, waaruit dat volgens de rechtbank dient te volgen. Die (extra) motivering geldt ook als verweerder de omgevingsvergunning niettemin wil verlenen als er sprake is van strijd met de redelijke eisen van welstand: zie artikel 2.10, onder d, van de Wabo. De rechtbank verwijst in dit verband naar jurisprudentie van de Afdeling.n

Zie de uitspraken van 8 februari 2017, ECLI:NL:RVS:2017:308, en 3 april 2019, ECLI:NL:RVS:2019:1026.

20.9In het licht van het vorenstaande gaat de rechtbank voorbij aan het gestelde door [eiser 2] en [eiser 3] dat er niet mag worden uitgegaan van het welstandsadvies omdat dat niet bij de door verweerder aan hen toegezonden stukken zat. In de procedure bij de rechtbank zijn immers alle relevante stukken wel overgelegd. In dat verband gaat de rechtbank ook voorbij aan de beroepsgrond van deze eisers dat zij, mede door het ontbreken van het welstandsadvies en dus bij gebrek aan wetenschap, betwisten dat de welstandscommissie bevoegd is in het licht van artikel 12b, vierde lid, van de Woningwet. Immers niet is gesteld / onderbouwd waarom zij dit, nadat zij alle stukken via de rechtbank hebben ontvangen, nog steeds betwisten.

21. Op basis van het vorenstaande kunnen de bestreden besluiten wat betreft de nadere eisen ( [eiser 1] ) en de redelijke eisen van welstand ( [eiser 2] en [eiser 3] ) niet gedragen worden door de daaraan ten grondslag gelegde motivering en komen die vanwege strijd met artikel 3:46 van de Awb voor vernietiging in aanmerking. Verweerder zal opnieuw moeten beslissen op de bezwaren in dit verband. Zie hierna.

22. Uit het voorgaande volgt dat verweerder onvoldoende gemotiveerd heeft waarom de uitbreiding van de woning geen (niet vervangende) nieuwbouw is. Tevens heeft de rechtbank geoordeeld dat verweerder de uitbreiding van de woning niet heeft mogen splitsen in een vergunningvrij en vergunningplichtig deel en zich ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat voor het eenlaagse deel geen omgevingsvergunning voor de c-activiteit is vereist. Verweerder heeft dus niet kunnen volstaan met een omgevingsvergunning voor de a-activiteit. Voorts kunnen de bestreden besluiten niet gedragen worden door de motivering die verweerder daaraan ten grondslag heeft gelegd ten aanzien van de gestelde strijd met het bestemmingsplan door geen nadere eisen te stellen ( [eiser 1] ) en het voldoen aan de redelijke eisen van welstand ( [eiser 2] en [eiser 3] ). De beroepen van eisers zijn derhalve gegrond.

22.1.De rechtbank ziet geen andere manier van geschiloplossing dan de bestreden besluiten te vernietigen en verweerder de opdracht te geven opnieuw te besluiten op de bezwaren van eisers.

22.2.Als verweerder de verlening van de omgevingsvergunning voor de uitbreiding van de woning wil handhaven, zal hij allereerst duidelijkheid moeten geven op het punt van de (niet vervangende) nieuwbouw. Verweerder dient voorts naast een omgevingsvergunning voor de a-activiteit ook een omgevingsvergunning voor de c-activiteit voor de hele (niet splitsbare) uitbreiding te verlenen. Daarbij is van belang dat volgens de rechtbank de tweelaagse uitbreiding op zichzelf gezien niet in strijd is met het bestemmingsplan maar dat dat alleen geldt voor het eenlaagse deel. Als verweerder van de bevoegdheid om van het bestemmingsplan af te wijken gebruik wil maken voor het eenlaagse deel - uit het voorgaande volgt dat niet is uitgesloten dat verweerder voor de uitbreiding alsnog moet uitgaan van (niet vervangende) nieuwbouw en hij ook op dit punt van het bestemmingsplan moet afwijken - zal hij een belangenafweging moeten maken. Daarbij dienen de door eisers aangevoerde aspecten (schending van privacy, vermindering van uitzicht, daglichttoetreding en woongenot e.d.) te worden betrokken en dient verweerder tevens te motiveren waarom van een onevenredige aantasting daarvan geen sprake is mede in het kader van zijn bevoegdheid om nadere eisen te stellen. Voorts zal verweerder, als hij de verleende omgevingsvergunning in stand wil laten, nader moeten motiveren waarom hij dat wil doen ondanks dat er in het welstandadvies / de aanvullende reactie door de welstandscommissie wordt afgeweken van de gebiedskarakteristiek. Duidelijk(er) zal moeten zijn op welke aspecten de uitbreiding van de woning precies afwijkt van de gebiedskarakteristiek, waarom volgens verweerder van die gebiedskarakteristiek kan worden afgeweken door de welstandscommissie dan wel ondanks die afwijking verweerder de omgevingsvergunning toch wil verlenen.

23.1.Omdat de beroepen gegrond zijn, veroordeelt de rechtbank verweerder in de door eisers gemaakte proceskosten vanwege verleende rechtsbijstand. De vergoeding hiervoor wordt met toepassing van het Besluit proceskosten bestuursrecht als volgt berekend.

23.2.De kosten voor zaak ROE 20/2125 ( [eiser 1] ) stelt de rechtbank vast op € 1.518,- (1 punt voor het indienen van het beroepschrift, 1 punt voor het verschijnen ter zitting, met een waarde per punt van € 759,- en een wegingsfactor 1).

19.2 Bouwregels