In gezinnen waar conflicten blijvend escaleren hebben kinderen weinig aan enkel een behandeling bij een psycholoog voor de gevolgen ervan. De impact van dergelijke destructieve ouderlijke conflicten op alle gezinsleden vraagt om interventies die zich niet alleen op het kind richten, maar ook op de ouders en zelfs op het sociale netwerk van ouders.
Dit blijkt uit het promotieonderzoek van klinisch psycholoog Margreet Visser bij de Academische Werkplaats aanpak Kindermishandeling bij de VU Amsterdam. Eerder onderzoek toonde aan dat kinderen getraumatiseerd kunnen worden door heftige conflicten.
Margreet Visser richtte zich vooral op de gevolgen die de conflicten hebben voor het hele systeem en hoe deze conflicten via de ouders de kinderen kunnen beïnvloeden. Visser: “Ouders hebben vaak zelf last van de conflicten en zijn bijvoorbeeld angstig of depressief. Dat kan hun wijze van opvoeden negatief maken. Ze zijn minder beschikbaar en kinderen zijn ook angstiger, depressiever of bozer. Dit kan ook de kwaliteit van de relatie tussen ouder en kind negatief beïnvloeden. Dan worden kinderen niet alleen geconfronteerd met de heftige conflicten, maar kunnen ze ook te maken krijgen met een negatievere opvoeding en een minder goede relatie met de ouders”.
In gezinnen verwikkeld in een vechtscheiding heeft Margreet Visser laten zien dat als ouders het idee hebben dat hun sociale netwerk (vrienden, familie enz.) de andere ouder afkeurt, ze meer conflicten met elkaar hebben omdat ze minder geneigd zijn elkaar te vergeven. De mensen om het gezin heen kunnen dus een belangrijke rol spelen bij het in stand houden of zelfs verergeren van de conflicten. Wanneer kinderen als gevolg van heftige conflicten tussen ouders een trauma-gerichte interventie nodig hebben, is het dus ook nodig dat de interventie zich op de ouders richt en op het sociale netwerk. Dit komt de emotionele veiligheid en dus de kinderen ten goede.
