Buddy de psychosociale hulphond

Ik heet Buddy en ik ben een jonge labradorhond. Ik vertel jullie iets over mjjzelf, mijn baasje, mijn school en mijn werk. Ik ben namelijk geen gewone hond maar een psychosociale hulphond in opleiding. Ik woon bij Karin 1) en Ik ga iedere week met haar naar de hondenschool. Daar leer ik om een echte hulphond te worden zodat ik met mijn baasje straks overal mee mag naar de supermarkt, in het vliegtuig en straks naar haar werk waar gewone honden meestal niet mogen komen. Ik mag wel mee want ik werk daar dan ook.

Dat is nodig want mijn baasje is altijd bang, vooral voor mannen. En als ze bang is eet ze niet. Karin is mijn tweede baasje want toen ik een pup was kwam ik bij Anita die hetzefde had als Karin, maar Anita kreeg euthanasie en ging dood. Dat was verdrietig want Anita was nog heel jong. Karin haar zus is ook doodgegaan omdat die ook niet meer at of dronk, dat heet anorexia. Omdat het heel slecht ging met Karin (ze at en dronk ook niet meer) mocht ik bij haar komen wonen. Dat hielp want het zorgen voor mij leert haar dat ze ook voor zichzelf moet zorgen. Ik kan immers ook niet leven met drie brokjes per dag.

Ik vertel jullie dit om duidelijk te maken dat onze baasjes het niet gemakkelijk in hun leven hebben. Daarom ben ik er voor ze. Mensen begrijpen het niet altijd wat het betekent om altijd bang te zijn en denken dat ze zich aanstellen of het vanzelf wel over gaat maar dat is niet zo blijkt uit recent onderzoek. 2) Wij honden begrijpen dat beter. Wij zijn er zonder dat we oordelen. Geen enkele therapie heeft gewerkt bij Karin. Dat komt waarschijnlijk omdat een stukje in haar hersenen met de herinnering aan nare dingen blijft waarschuwen voor gevaar, zo laat nieuw hersenonderzoek zien. 3) In Karin’s hersenen is een betekenis ontstaan die zegt: ‘man=gevaar’. Dat had vroeger een functie, maar die functie heeft zich uitgebreid naar een nieuwe betekenis (alle mannen = gevaar) en dat is lastig op straat.

Karin is heel slim en gaat naar een hogeschool waar ze een opleiding doet. Ze haalt daar goede cijfers. Karin is vaak verdrietig en is altijd bang. Dat noemen de mensen complexe PTSS, een posttraumatische stressstoornis en durft ze niet meer de deur uit. Als ik bij haar ben durft ze dat wel want als er een onbekende man te dicht bij haar komt ga ik er gewoon rustig tussen staan, dat heb ik geleerd. Dan wordt Karin ook weer rustig. Ik ga nooit blaffen of bijten omdat ik goed getraind ben. Karin heeft s’nachts ook nachtmerries van wat er vroeger is gebeurd. Ik voel die nachtmerries aankomen en spring dan op haar bed en lik haar wakker. Dan voelt ze zich minder rot en bang en niet meer zo eenzaam en akelig. Door mij moet ze ook vaak naar buiten en kan niet binnen blijven sippen. Als ze met mij bezig is kan ze ook niet piekeren over wat er vroeger is gebeurd, door mij komt ze weer in het nu.

Om dit allemaal te kunnen ga ik naar de hondenschool van Conny, die gespecialiseerd is in psychosociale hulphonden op te leiden. Daar snappen ze mijn Karin ook. Ik ben daar een VIP-hond. Dat is een Very Important Puppy in opleiding met de ‘L’ van les. Dat doe ik samen met Karin, zodat zij leert om mij op te leiden. Ik heb daarvoor een mooi dekje zodat mensen begrijpen dat ik een hulphond in opleiding ben. Niet iedereen kan een psychosociale hulphond worden. Vechthonden zijn ongeschikt. Omdat ik aan het werk ben is het niet de bedoeling dat mensen mij eten geven of aaien. Mijn opleiding voldoet aan internationale eisen. 4) Op les leer ik vooral om onder alle omstandigheden rustig te blijven, wat er ook gebeurt en geen overlast te veroorzaken. Ik blijf ook rustig als andere honden tegen mij blaffen of gemeen doen en ik ren nooit achter katten aan. Ik leer bijvoorbeeld Karin te begeleiden in grote mensenmassa’s door dicht bij haar te blijven (minimaal 80 cm) en ik mag geen lekkere hapjes snaaien of poepen waar het niet kan. Voor mijn examen moet ik minimaal drie specifieke taken voor Karin kunnen die haar rustig maken. Ik kan er nu al vijf! Als ze bang wordt ga ik op haar voeten liggen of leg mijn voorpoot op haar schoot. Ik kan haar ook uit een nachtmerrie wakker maken door haar gezicht te likken. Ik leer ook om in de supermarkt achter haar te gaan staan zodat ze zich veilig genoeg voelt om rustig uit te zoeken wat ze nodig heeft. Vroeger toen ik er nog niet was moesten vriendinnen mee om om haar heen te staan, maar dat is geen doen want vriendinnen zijn geen lijfwachten. Als het helemaal mis gaat kan ik haar ook naar een andere plek brengen waar ze weer rustig kan worden. Ik blijf dan onder het lopen oogcontact met Karin maken. Dan hou ik haar in de gaten en dat maakt haar rustiger. Vorige week was er onverwachts een straatfeest met een artiest bezig, een luchtkussen en veel andere honden en Karin durfde niet meer naar huis. Kijk eens naar dit filmpje hoe ik haar thuis heb gebracht.