Een tijdje geleden werd ik persoonlijk per e-mail benaderd met de vraag of ik mee wilde denken over de inrichting van een stukje groen bij mij in de buurt. Omdat ik regelmatig mijn gezicht laat zien (en mijn contactgegevens achterlaat) op bijeenkomsten in de wijk sta ik te boek als een buurtbewoner die wel snel ergens voor te porren is. En zoals ik zelf ook uit mijn werk weet, dat zijn toch de mensen waar je makkelijk mee begint. Er was alleen een probleem.
Ik had Google Maps nodig om te achterhalen welk stukje groen het eigenlijk betrof. De straatnaam waar het om ging zei mij wel iets, maar ik was er eigenlijk nog nooit geweest. Google Maps vertelde me ook dat het op 1,2 km afstand lag en 14 minuten lopen was. Dat is inderdaad nog verder dan je zou denken als je het zo vanuit de lucht bekijkt, maar er liggen dan ook verschillende slootjes en singels tussen die omzeild moesten worden. Te ver in ieder geval om mij echt betrokken te voelen als buurtbewoner. Maar het zette mij wel aan het denken over hoe groot mijn buurt is. Wanneer ben ik bereid, voel ik mij verantwoordelijk en vind ik het leuk om hier aan bij te dragen?
Fysieke afstand speelt een rol, en dan moet ik eerlijk zeggen dat het misschien maar 5 á 6 straten zijn die ik echt tot mijn buurt reken. Waarvan ik het dus echt fijn en belangrijk vindt om mensen van gezicht te kennen en waarbij ik een kaartje door de bus doe als ik zie dat er een kindje is geboren. En waar ik ook het vuil opraap als het mij stoort. Een vrij klein gebied dus eigenlijk.
Maar het is niet alleen de fysieke afstand. Ook de logistiek van mijn dagelijkse loopjes naar supermarkt, school en station spelen een rol en die waaieren uit in één bepaalde richting waardoor ik die straten eerder als ‘mijn buurt’ reken dan de straten aan de andere kant. Daar valt het mij op als er straks weer schooltassen aan de vlag hangen omdat er weer iemand geslaagd is of als er een huis lang leeg staat. En omdat ik daar vaak kom heb ik er daar dus ook meer belang bij dat het er veilig en netjes is, ook al ligt dat misschien op 1 km afstand van mijn huis.
Ten derde komt er ook nog iets als groepsvorming en status bij kijken. Waar hoor ik bij? Nu woon ik zelf net aan de rand van een jaren zestig wijk. Bij mij om de hoek aan de ene kant is een straat met oude bomen en populaire jaren dertig woningen, om de hoek aan de andere kant staan vooral veel flats. In gezelschap is het vaak makkelijk en verleidelijk om te zeggen dat ik in een zijstraat van die bekende en populaire straat woon. Maar dat voelt ook ongemakkelijk, want eigenlijk woon ik ‘maar’ in een simpele doorzonwoning. Toen een buurtbewoner laatst vroeg of ik in één van die mooie huizen woonde haastte ik mij dus te zeggen dat dat niet zo was. Maar na wat verwarring over en weer bleek dat ze dus echt mijn huis als ‘een van die mooie huizen’ typeerde. Zij bleek in de flat schuin achter mij te wonen en keek dus uit over mijn huis en die van mijn buren. En dat zag er kennelijk aantrekkelijk uit. Zij ziet onze tuintjes en ons dagelijks komen en gaan terwijl haar huis voor ons slechts één van die vele raampjes is. Ik vrees dat ik het geeneens door zou hebben als daar een geboorteslinger zou hangen.
En zo bakenen we allemaal de grenzen van onze buurt af op basis van waar we wonen, hoe we ons bewegen, waar we bij (willen) horen en ons uitzicht. Dit laat zich niet vangen in postcodegebieden, zones van stembureaus of wat dan ook. Waarschijnlijk ervaren veel bewoners ‘hun buurt’ als veel kleiner dan de beleidsmakers en professionals. En om bewoners te bereiken, te verbinden en te activeren is het belangrijk om niet alleen lijstjes van actieve bewoners per wijk bij te houden maar juist ook ter plekke te kijken wie er allemaal langs komen en gebruik maken van de ruimte en de voorzieningen. Dat kan tot verrassende uitkomsten en nieuwe kansen voor betrokkenheid leiden. Waarbij we overigens een laatste factor niet uit het oog mogen verliezen. Het weer. Juist deze week fietste ik vanwege het mooie weer voor het eerst sinds langere tijd weer eens naar een speeltuin iets verderop. En ik herkende onderweg opeens een straatnaam op het bordje. OK, dus hier ligt die straat. Misschien toch nog eens kijken hoe het groen er nu bij staat?
Eerdere blogs van Marjan Möhle
Cijfers maken niet gelukkig …. maar (gelukkig) zijn er wel genoeg cijfers?
Vertel ons jouw verhaal!
Van aftellen naar opbouwen
