Uit de kast komen, onthullen dat je transgender bent, openhartig zijn over het aantal drankjes per dag tijdens je drankprobleem, laten weten dat je diabetes hebt. Als BN-er wordt je geroemd voor je kracht en je openhartigheid. Hulde, prachtig, sterk!
De door de maatschappij en media benoemde kwetsbaarheden die de moeite waard zijn om veel aandacht aan te besteden. Zelfs als je er niet zelf voor kiest om deze zogenoemde kwetsbaarheden te delen, maar onder druk van de maatschappij of omgeving, wordt het als fantastisch gelabeld. Namelijk een voorbeeld voor velen. Bravo!
Ook kwetsbaarheden met betrekking tot algemene gezondheid krijgen een podium en worden uit de suffigheid, onbekendheid en onpopulariteit getrokken. Met een rol in een soapserie of openbaringen van BN-ers. Diabetes, Parkinson, kanker. Delen en bespreekbaar maken. Niets om je voor te schamen. Kan je immers niks aan doen. Kan iedereen overkomen.
Tja, en dan de psychiatrie. In de media voornamelijk negatief in het nieuws. Psychiatrie staat in de media gelijk aan separeren en gesloten deuren (zie de vaak gekozen foto's bij de berichten; ik schreef er hier al eerder over (1)). De ggz-patiënt staat in de maatschappij gelijk aan de gevaarlijke verwarde potentiële moordenaar. En de psychiatriezuster of -broeder als niet-deskundig, prutser en geitenwollensokkendrager die het vertikt de deur dicht te houden. Of juist als gevoelloze gevangenbewaarder.
Heel eerlijk, daar zou ik mij niet mee willen identificeren. Niet als patiënt. En daar sta je dan met je kwetsbaarheid. Een niet hippe, niet maatschappelijk verantwoorde kwetsbaarheid. Of als hulpverlener die deze kwetsbaarheid wel ziet, maar dit ook niet kan delen of niet wordt gehoord. En zich dan maar stil houdt.
De suïcidale mevrouw op het viaduct is "lastig, eng, maf en moet maar gewoon lekker thuis een einde maken aan haar miserabel leven. Of moet worden opgesloten en platgespoten. Maar het liefst geen aandacht geven, deze aandachttrekkers." Anderen moeten er vooral geen last van hebben.
De persoon die in huis een einde aan zijn eigen leven maakt en enkele dagen later gevonden wordt was "ernstig zielig, wanhopig en de hulpverlening heeft duidelijk gefaald." Want waar was nou die empathische hulpverlener?
Man onder invloed van cocaïne slaat verpleegkundige, weigert samenwerking en blijft dreigend. Man wordt begeleidt naar de Extra Beveiligde Kamer en krijgt 1-op-1-begeleiding. Er wordt contact gezocht met de politie. Reactie vanuit de 'maatschappij': "Onkundige hulpverlener, niet menselijk. Heeft die klap vast verdient. Hoort bij het vak. Stelletje diagnoseplakkers. Vinden opsluiten leuk. Barbaren."
Man met psychotische belevingen staat in een winkelcentrum te schreeuwen dat het einde nabij is. Reactie vanuit de 'maatschappij': "Opsluiten die gek. Hoe haalt de hulpverlening het in hun hoofd zo'n mafkees los te laten lopen! Gevaarlijke schizofreen! Dat gaat straks fout!"
Die fantastische verpleegkundigen in het ziekenhuis die je moeder, tante, opa, vriend verplegen, verzorgen, bijstaan tijdens het chemotraject of bij een gebroken been? Die zaten misschien wel bij mij of mijn ggz-collega's in de klas van de opleiding tot verpleegkundige. Met dezelfde missie: mensen gaan helpen tijdens een moeilijk en/of pijnlijk moment in hun leven. Mensen helpen tijdens een kwetsbare periode of mét hun kwetsbaarheid.
En net als een gebroken been of diabetes, kan het jou of een dierbare ook overkomen: psychische kwetsbaarheid. Dat maakt jou of je dierbare toch nog geen gek of moordenaar? En de hulpverlener die je dan wellicht treft niet meteen een onkundige sadistische heks? Toch?
Maar wie is het voorbeeld voor velen in deze? Wie krijgt de bravo's en staande ovaties in de media? Juist, die kwetsbaarheid is toch niet zo hip. Niemand kiest voor een kwetsbaarheid. Niemand kiest voor diabetes. Niemand kiest voor een psychische ziekte. En helemaal niemand kiest voor een stigma.
(1) www.catova.nl/blog/351467_plaatje-bij-een-praatje
