Zorgaanbieders worden sinds de transitie door verschillende partijen betaald die één ding gemeen hebben: ze weten weinig van het jeugddomein. Dat geldt zeker voor gemeenten. Wat het nog complexer maakt: alle partijen hebben ook verschillende belangen. Zorgaanbieders willen in ruil voor hun diensten financiële zekerheden, gemeenten willen inzicht en grip. Momenteel ontbreekt het vaak aan beide.
Onzekerheid en wederzijds wantrouwen staan werkelijke vernieuwing in de weg. In een ideale wereld moeten zorgaanbieders en gemeenten elkaar blindelings weten te vinden. Dat kan alleen als beide partijen elkaars behoeften en verantwoordelijkheden door en door kennen. Belangrijker nog is dat iedereen zich realiseert voor wie ze het doen. Ja, prijsafspraken en targets zijn belangrijk. Toch telt uiteindelijk maar één belang: dat van de cliënt.
Lees hieronder een exemplarisch verhaal bij dit patroon.
Een inkoper van de gemeente vertelt:
"Nou, wij gaan de hele contractering omgooien. We gaan per 2017 resultaat gestuurd inkopen. We hebben een pilot lopen op dit moment, die daar op voorbereidt. We zijn aan het proefdraaien, zal ik maar zeggen. We gaan ophouden met al die productcodes en zo, de toegangsteams blijven gewoon in charge. Nu vullen die al een integraal plan van aanpak in. Belangrijk daarin is de gezinsanalyse en beschrijven wat het gewenste resultaat is.
Nou, die twee dingen zijn eigenlijk nodig, dat is wat de toegang gaat doen. Dus zij gaan niet meer bedenken hoeveel uur begeleiding of behandeling er in moet, ze gaan gewoon zeggen wat het resultaat moet zijn, en maken een goede analyse. Dan gaat het naar een aanbieder en die aanbieder krijgt de opdracht om dat resultaat te bereiken. Dat is dus helemaal op maat, voor elke cliënt kan dat anders zijn.
En dan hebben we een matrix met allerlei arrangementen, waarbij je dan een soort gemiddeld tarief krijgt. Dus je krijgt één bedrag. Stel, een kind heeft autisme en gaat niet meer naar school, maar heeft wel competente ouders. Dus het is kindproblematiek, dat is de analyse. Het gewenste resultaat is dat het kind weer naar school gaat. Dan zoeken wij dus een aanbieder die zegt van: oké, dit arrangement, deze problematiek, de afstand van nu tot school is groot, want het kind gaat helemaal niet naar school, al maanden lang. Dan zeggen wij: zwaar. Daar hangt een bedrag aan, bijvoorbeeld 6000 euro. Dan zeggen we tegen de aanbieder: jij krijgt 6000 euro, zorg dat het kind weer naar school gaat. Dus veel meer werken met gemiddelden en veel meer vanuit het resultaat. En de aanbieder bepaald dan wat hij gaat inzetten. Dus die inhoudelijke know-how, die laten wij ook aan de aanbieder. Zo willen we het gaan doen.
Er draait nu een pilot. Ze zijn allemaal in, ze zien het inhoudelijk heel erg zitten. De aanbieders en professionals voelen zich natuurlijk ook in hun regie gezet, zal ik maar zeggen. En in hun deskundigheid gehonoreerd. Ze zijn over twee punten nog ongerust. Het ene is dat je naast hoofdaannemer ook regisseur wordt. Dus ze zijn heel ongerust over hoe dat dan met onder-aannemerschap moet. Hoe je dan verantwoordelijk kunt zijn. Als je al zo afgeknepen wordt, waarom je een ander zou inhuren, want dan leg je nog meer geld bij. En ze zijn natuurlijk ongerust over de tarieven die wij gaan bepalen. Maar inhoudelijk valt het wel mee. Vinden ze het eigenlijk wel oké. Aanbieders willen ook deze transformatie wel maken. Want dit is onze vertaling van de transformatie."
