Willie Wortel

Aslander zegt dat we moeten leren leven met een wereld waarin maar één zekerheid is: dat alles verandert. In tempo schetst hij de technologische ontwikkelingen die op ons af komen. Zo moeten we het opleidingsbudget besteden aan het ontwikkelen en automatiseren van digitale vaardigheden. Want dan heb je meer tijd om te puzzelen en te organizonderen; dat is organiseren zonder geld en papier. Een organisatie moet altijd in de stand staan van ‘Permanent Beta’: nooit af. Wordt je wethouder daar een beetje onrustig van? Leg dan uit dat het gaat om technologisch decentraal gefaciliteerd altruïsme en dat de gemeente over een paar jaar misschien wel niet meer bestaat.

Dat is natuurlijk wel even slikken voor de toehoorders. Technologisch decentraal gefaciliteerd altruïsme? Maar belangrijker nog: legt de technologische ontwikkeling echt een bom onder ons zorgvuldig opgebouwde systeem? En gaat het echt zo snel als Aslander zegt?

Tien jaar geleden probeerde ik dienstverleningsconcepten bij de gemeente Groningen uit. Nieuwe technologie speelde daarbij natuurlijk een belangrijke rol. Naast enthousiasme kwam ik ook wel scepsis tegen. En dus was ik wel benieuwd hoe die nieuwe lichting ambtenaren zou reageren op de wereld volgens Aslander.

De aanwezigen lachen, knikken en schrijven driftig mee. In de discussie die volgt zie je de spanning tussen de dagelijkse praktijk en het geschetste vergezicht. Maar ook de bereidheid te snappen en mee te doen. En dat laatste is misschien wel de meest opvallende constatering van de ochtend. Daar waar ambtenaren in het verleden nog wel eens werden vergeleken met Fred en Wilma uit het stenen tijdperk zijn ze stiekem getransformeerd tot de nieuwe Willie Wortels van de samenleving.

Hoe de gemeente van de toekomst er ook uit gaat zien: het enthousiasme om te experimenteren en te vernieuwen is in ieder geval volop aanwezig!