Dagelijks druppelen nieuwsbrieven en dergelijke binnen in mijn inbox. Ook van de VNG. Mijn oog viel op deze kop Beschikkingsarm werken binnen de Jeugdwet – Haarlem. Dat trekt de aandacht. Nadat ik op de link heb geklikt lees ik dat de gemeente Haarlem binnen de Jeugdwet niet alleen beschikkingsarm werkt, maar zelfs zonder beschikking. Een beschikking is alleen nodig als er een bezwaar wordt gemaakt. Vergelijkbare ontwikkelingen zijn er in Kaag en Braasem en andere gemeenten.
Om in Haarlem op grond van de Jeugdwet zorg in natura te ontvangen is het voldoende als het centrum van Jeugd en Gezin (CJG) samen met ouders een afwegingskader invult. Uit dit afwegingskader komt naar voren welk type zorg er nodig is.
Het bericht steekt de loftrompet over deze manier van werken en somt een aantal malen de voordelen op. Dat herhalen wekt bij mij altijd achterdocht op: waarom in herhaling vallen als het toch zo duidelijk zou moeten zijn.
De voordelen zijn, aldus het bericht, er in gelegen dat de regeldruk is afgenomen. Voor de gemeente omdat er geen apart proces meer nodig is om een formele beschikking af te geven. Er kan direct worden doorverwezen naar de aanbieder. Ook voor de aanbieder schuilt daar het voordeel. De verwijsbrief is voldoende en de aanbieder kan zelf bepalen hoeveel zorg er nodig is, waardoor er ingezet kan worden op wat nodig is. Ook voor inwoners is de regeldruk afgenomen. Zij hoeven niet enkele weken te wachten op een formele beschikking. Een zorgaanbieder kan de zorg direct starten omdat de zorgaanbieder geen formele verwijzing nodig heeft.
Besluitloos werken kan echter niet, vandaar dat de VNG adviseerde om als het echt niet anders kan, om als iemand het er niet mee eens is toch maar een echt besluit af te geven. (Ik zou dat advies wel eens willen lezen, wie heeft het?). Dit doorkruist de Algemene wet bestuursrecht. In 1994 is met de invoering van die wet terecht afscheid genomen van het vragen van de voor beroep vatbare beslissing.
Het staat er allemaal mooi, maar eigenlijk is het een ontwikkeling om je grote zorgen te maken. Hier staat eigenlijk dat de aanbieder bepaalt wat nodig is. De gemeente koopt alleen maar en verwijst door. En dat allemaal om het nemen van een besluit overbodig te maken? Eigenlijk is dat een flauwekul argument. Niets staat er juridisch aan in de weg om aan het afwegingskader een besluitclausule toe te voegen. Voor de rest kan alles hetzelfde blijven. De regeldruk neemt er niet door toe. Wat wel toeneemt is de rechtsbescherming. Want laten we wel wezen, het doel van besluitloos werken is er op gericht om de burger weg te houden van bezwaarprocedures en de toegang tot die lastige rechter.
NB: Jeugdhulp kan ook direct worden ingezet met een verwijsbrief van de huisarts of een medisch specialist. Dat is echter een fundamenteel andere situatie.
Verder lezen:
'Beschikkingsarm werken binnen de Jeugdwet - Haarlem' VNG.
