Nu in vrijwel alle provincies en grote steden de gesubsidieerde ‘steunfuncties’ voor professionals verdwijnen, ontstaat er een gat in de belangeloze ondersteuning aan vrijwillige- en professionele non-profit initiatieven. Ondersteuning die boven de partijen staat en waarvoor geen toestemming van hogerhand gevraagd hoeft te worden. Tenminste als de hulpvraag binnen het subsidiebeleid valt natuurlijk. In het kader van eigen regie en bezuinigingen zou dat nu best ook prettig zijn?
Een jeugdprofessional sprak mij hier onlangs over aan met dit standpunt. Tja.. dacht ik, dat zou inderdaad mooi zijn, maar.. die gesubsidieerde steunfunctie-organisaties met ‘gedwongen’ winkelnering verstoren de professionele adviesmarkt toch ook? Ik realiseer me echter dat die concurrentiegedachte vooral uit mijn eigen ZZP-positie voortkomt en het op zichzelf ook een heus gat in de markt kan zijn.
Hoe zou het bijvoorbeeld zijn, als alle medewerkers in zorg, welzijn en onderwijs jaarlijks een eigen budget van circa € 1000,- krijgen om hun advies en scholing voor de werkvloer te regelen? Zoals er in de CAO van de Woningcorporaties bijvoorbeeld een loopbaanbudget zit om het leven lang leren tot realiteit te maken? Dan kan een wijkteam zelf besluiten om dat budget ook eens samen in te zetten voor enige teamcoaching-op-maat? Of zelf de regie nemen om een bevlogen teamlid in het eigen pracht-programma Proud2beme te laten trainen zodat die moeilijke doelgroep echt beter bereikt wordt? Als de teams en professionals via gelabelde budgetten eigen regie krijgen, dan is er ook geen gesubsidieerd aanbod meer nodig en is het aanbod sneller maatwerk, klantgericht en beter geprijsd misschien?
Ik denk dat de transformatie in de jeugdzorg en zeker op 3D-niveau, pas echt effectief wordt als de geldstromen anders verdeeld worden. Geef de burger en de wijkteams eigen budgetregie en vraag hen zich daarover te verantwoorden op de lokale transformatiedoelen. Zorg dat je die als gemeente dus ook op het individuele- en teamniveau kunt vertalen met passende regelingen zonder al teveel poespas. In het verleden hebben diverse steunfunctie-organisaties menig lans gebroken om, vanuit histories perspectief, dit soort oplossingen naar voren te brengen door samen te zoeken naar het juiste inzicht. Ook die functie is weggevallen bij de in concurrentie werkende commerciële bureaus.
Gelukkig zie ik nu weer enkele gemeenten en regio’s zich hard maken om de scholing en advies voor hun vrijwilligers en professionals goed te regelen. Hogescholen die zich bezighouden met de jeugdprofessional 3.0. Ik hoop dat dit type initiatieven ook voldoende werken in de korte termijn wereld die de jeugdzorg kenmerkt.
Ik lees in het voorwoord van René Clarijs in het lijvige boek Om de jeugd wat het K2 Brabants Kenniscentrum Jeugd op 12 november 2015 naliet aan het werkveld, dat er in Nederland nog zo’n 600.000 kinderen institutionele hulp krijgen op dit moment. Dat dit aantal, ondanks transitie en teruglopende bevolkingsgroei, jaarlijks nog groeit en we een heleboel kinderen niet op tijd bereiken met passende hulp. Deze cijfers verklaren het feit dat vrijwel iedereen in dit werkveld zich nu weer een slag in de rondte werkt om alle beschikkingen geregeld te krijgen voor 2016. Wat komt er van al die inspanningen bij die 600.000 kinderen terecht? Blijven we op deze manier dweilen met de kraan open of gaan in het lokale en regionale gekkenhuis van aanbestedingingsprocedures ook ruimte creëren om tot echte vernieuwing en oplossingen te komen?
Ik kijk uit naar een inschrijfprocedure op werkelijke innovatie in de jeugdzorg met voldoende ondersteuning voor degene die het moeten uitvoeren. Mocht ik hem over het hoofd gezien hebben: meldt het me direct s.v.p. want dan deel ik hem met jullie in mijn volgende blog!
Eerdere blogs van Anita van der Zwaan
Sociaal Wijkteam Design
Creatieve wijkteam meetings, hoe pak je dat aan?
