Chronisch zieken in de bijstand zouden een logische vorm van ondersteuning moeten krijgen, bepleitte Divosa-voorzitter Erik Dannenberg deze week tijdens een rondetafelgesprek over het onderwerp in de Tweede Kamer. Hoewel grofweg 10% van alle 400 duizend bijstandsgerechtigden is vrijgesteld van de sollicitatieplicht, bijvoorbeeld door een chronische ziekte, vallen ze wel onder het bijstandsregime.
‘Gemeenten zien dat er steeds meer mensen in de bijstand komen die chronisch ziek zijn en voorheen een Wajong-uitkering kregen’, vertelt Dannenberg tijdens de rondetafel. ‘Chronisch zieken zijn nu vaak aangewezen op de Participatiewet, die volledig gericht is op arbeidsparticipatie. Punt is: je kunt mensen uit de uitkering proberen te duwen, maar je kunt mensen niet uit hun beperking of chronische ziekte duwen.’
Voor chronisch zieken voor wie werken wel mogelijk is, moeten we arbeid veel toegankelijker maken, vindt Dannenberg. ‘Aandacht werkt: maar aandacht is tijd, en tijd is geld. Het budget om mensen goed te begeleiden is met de invoering van de Participatiewet echter voor tweederde wegbezuinigd. Terwijl investeren loont.’
‘Veel mensen die chronisch ziek zijn hebben een psychische aandoening’, vervolgt Dannenberg. ‘Juist daar loont het om te investeren in goede begeleiding, blijkt uit onderzoek.’ Hij wijst op projecten als Individuele Plaatsing en Steun (IPS) en Sterk door werk. ‘Er zijn projecten waarbij mensen met een psychische aandoening voor 90% uit de uitkering stromen en de zorgkosten met 45% dalen.’
‘De arbeidsmarkt is nu gunstig, laten we dan nu met een logische vorm van ondersteuning komen voor chronisch zieken. Nu voelt het voor gemeenten alsof ze een opdracht van het Rijk krijgen: ‘Ga maar 5 ijsjes van een euro halen en hier heb je anderhalve euro. Kortom, er zit een enorme discrepantie in opdracht en middelen.’
