Het scheelde twee minuten. Ik was het station ingelopen en zag, terwijl ik de fietstunnel inliep, dat mijn trein over zeven minuten zou vertrekken. Tijd zat om de geleende OV-fiets in te leveren en op het juiste moment op het perron te staan.
Toch miste ik de trein.
Onderin de fietsenstalling van het station zag ik voor de tweede keer die dag de meest aardige fietsenstallingbeheerder die ik ontmoette. Amsterdam Amstel, tijdens spitsuren een komen en gaan van gezonde kantoortijgers met OV-fietsen die allemaal in- en uitgecheckt moeten worden. Twee handelingen, één mentaliteit. Pasje scannen, fietssleutel scannen. Vriendelijk zijn en vriendelijk blijven.
Toen ik de fiets ’s ochtends afhaalde stond er een rij. Zes mensen met OV-fiets, op weg naar buiten. De mevrouw voor mij vergat haar sleutel te laten scannen. Ze liep omhoog en was al nét uit het zicht van de beheerder.
Geen “MEVROUW!”, geen “WACHT EENS EVEN!”, geen kik. Hij sprint er achter aan – en drukt zonder dat ze het merkt, terwijl ze doorloopt, de scanner tegen de fietssleutel aan. Ik hoor nog net een piep, hij glimlacht breed en sprint naar beneden voor de volgende klant. ‘Gelukt’, knipoogt ‘ie trots bij terugkomst beneden.
Als ik ’s middags de fiets terugbreng, is het rustiger. Ik groet, laat scannen wat gescand moet worden en volg de instructies voor het parkeren van de fiets op. Dan loop ik naar de uitgang en zie een groot schoolbord staan. Met een stelling, in krijt geschreven:
“Omdat Nederland medeverantwoordelijk is voor de crises in het Midden-Oosten, moet Nederland nu verantwoordelijkheid nemen en opvang verzorgen…”
Eens of oneens. Één streepje.
Of wij opvang moeten verzorgen of niet (en wie is wij dan: Europa, kabinet, bewoners, organisaties?), ik vond dat er meerdere redenen kunnen zijn om dat wel of niet te doen. Is medeverantwoordelijkheid een voldoende reden en op welke manier is er hier sprake van medeverantwoordelijkheid? Welke redenen zijn er daarnaast nog meer? En over de ‘oplossing’: ja – ik vind dat Nederland hulp mag bieden, maar graag in een groot en slim Europees plan.
Zoveel ruimte was er niet op het schoolbord. Het moest een streepje worden.
Ik keek op de klok en zag – na al dit denkwerk – dat ik nog vier minuten had. Ik kon kiezen. Gesprekje aanknopen met de beheerder of naar boven lopen en m’n trein halen. Dilemma. Ik hinkte écht even, ook met mijn lijf, op twee gedachten. Toen koos ik voor het gesprekje.
We wisselden ideeën, meningen, standpunten en ja, zelfs gevoelens uit. Na afloop koos ik er toch voor om een streepje te zetten, hoewel ik eigenlijk niet wilde. Het collectief aan streepjeszetters dat mij voorging was te groot om achter te blijven. Liever collectieve en misschien naïeve positiviteit dan cynisme over hoe je een stelling formuleert. Maar het belangrijkste: het was het passend einde van de aandacht die we aan elkaar schonken.
Wie zo’n zoetsappige lezing van dit moment niet verdraagt zal zeggen: “ja, hallo: er vertrekt in Amsterdam elke twee minuten een trein – dus wat is hier bijzonder aan?”
Simpel. Omdat het vaak lastig is om de tijd te nemen. Tijd voor aandacht. We kunnen allemaal overal op elk moment zijn. Maar besluiten stil te staan, durven iets te missen, te vertragen en de haast uit je lichaam zien te krijgen: dat is verrekte moeilijk. Omstandigheden kunnen belemmeren en bepalen, of bevrijden. Haast maak je met jezelf. Haast maken we met z’n allen. Je komt er in je eentje vanaf.
De vólgende trein ging precies toen ik op het perron stond.
Eerdere blogs van Sjors Talsma
Als er te veel goede argumenten zijn
Van vol- en deeltijd- naar altijdwerk
