Ik ben terug van vakantie. Genoten van cultuur, zon, strand, maar bovenal van mijn gezin. Even niets doen. Hoofd en lijf in de oplader. Een accu die opgeladen moest worden. Genoeg slaap, licht leesvoer en zo nu en dan deed ik niets anders dan staren naar de lucht, de bergen. Wat heeft dat goed gedaan. Mijn accu staat weer op 100%.
Nu komt het, de “maar” van dit verhaal. Mensen waar zijn we mee bezig? Waar we ook kwamen, vrijwel aan elke tafel zaten gezinnen die niet met elkaar in gesprek waren, maar met hun telefoons en I-pads. Kinderen die niet eens meer aan tafel bleven zitten, want er zou zo maar eens een Pokémon op het strand kunnen liggen. Ouders die amper in de gaten hadden dat hun kinderen soms wel 30 minuten verdwenen waren in een vreemde stad of dorp.
In de wetenschap wordt veel geschreven over de evolutie van de mensheid.
Ik ben geen wetenschapper, gewoon een Nederlandse meid met pragmatisch verstand. Ik heb daardoor misschien een andere bril op. Door alles wat ik nu zie, zie ik namelijk een ontwikkeling in omgekeerde richting.
We jagen op digitale beesten, kruipen meer en meer in onze eigen wereld/grot. Problemen lossen we niet meer pratend op, maar vooral met schelden en ruzies, en soms zelfs met oorlog en geweld.
Zijn we aan het doorslaan? Ik vraag het me af. Ik krijg steeds meer mensen in mijn praktijk die struggelen met de werkdruk die ze in een wijkteam ervaren, de balans verliezen met zichzelf. Het doet me goed om te zien dat de zelfzorg vaak weer een plek krijgt. Maar is het niet verdomde moeilijk om uit de “waanzin van altijd aan moeten staan” te blijven wanneer je omgeving niet meer lijkt te weten wat het is om niets te doen?
Wat is er nodig om het tij te keren? Misschien vind je me hopeloos ouderwets. Dat mag. Ieder daarin zijn keuze. Ik hoop alleen dat je één vraag wilt beantwoorden en dan gooi je mijn blog maar bij het oud papier.
Hoe wil jij later herinnerd worden? Als een ouder die zijn mail en facebookberichten belangrijker vindt dan zijn kinderen? Als een op, niet bestaande, beesten jagend mens? Als iemand die zijn grot comfortabeler vond dat zijn eigen warme huis?
Hmm, ik wil eigenlijk gewoon dat we het tij met zijn allen keren. Dat kunnen we! Zo ver zijn onze hersenen toch nog niet gekrompen? Spreek af dat in huis digitale middelen tijdens en na bepaalde tijdstippen niet meer gebruikt worden. Ga met elkaar écht de verbinding weer aan. Doe samen weer eens de afwas, ja met borstel en teil. Kliederen met sop. Ga samen met je kinderen leuke dingen doen en geniet van hun gezichten. Laat dat gevoel en de indrukken écht bij je binnen komen. Maak samen dierbare en tastbare herinneringen.
Niet alleen help je daarmee je zelf, maar ook al die mensen die zo enorm struggelen met werkdruk en ook privé niet tot rust (lijken te mogen) komen.
Hé zie ik daar een Pokémon…. Oh nee, gelukkig het is de zon….
Eerdere blogs van Caroline Vos
Een beetje stout
Kleur, maar op je mooist!
Ik wil het weten
Opzij, opzij, opzij! Maak plaats, maak plaats, maak plaats. Ik heb ongelofelijke haast
Wijkteams: 'Schiet mij maar lek'
