Yvonne zag geen andere oplossing dan te scheiden. Hier zal je voor boeten zei haar man. Aanvankelijk liep de omgangsregeling goed. Maar de instelling waar de kinderen deelnamen aan en programma over gescheiden ouders, maakte zich zorgen en volgde de meldcode.
Veilig Thuis liet het onderzoek doen door een ZZP-er. Toen moeder uitgenodigd werd voor een gesprek durfde ze niet. Mede door de conflictsituaties met haar inmiddels ex-man had ze een fobische angst ontwikkeld met hyperventileren en soms flauwvallen. De onderzoekster besloot dat moeder schriftelijk haar verklaring kon geven. Tijdens het onderzoek van VT was er een incident op de school van de kinderen
De kinderen zouden volgens het rooster met moeder mee naar huis gaan, maar de nieuwe vriendin van vader maakte op het schoolplein stennis door te roepen dat moeder de kinderen wilde ontvoeren (een volstrekte leugen, maar het had effect). Ze belde terplekke de VeiligThuis onderzoekster. Die belde de politie en in de consternatie besloot vader de kinderen toch weer mee te nemen. Moeder gaf hier aan toe om een eind te maken aan de voor de kinderen pijnlijke gang van zaken. Ze wist toen nog niet dat de kinderen nooit meer bij haar zouden komen.
De onderzoekster schreef haar verslag zonder informanten te horen en legde haar bevindingen intern niet voor aan een gedragswetenschapper. De informanten zouden haar zeker verteld hebben dat het schoolpleinincident niet door moeder veroorzaakt werd. De gedragswetenschapper had er op kunnen wijzen dat er een verschil bestaat tussen feiten en meningen. De leidinggevende van VT zou later verklaren dat hun onderzoek onzorgvuldig en eenzijdig was.
De Raad voor de Kinderbescherming deed vervolgens onderzoek, er kwam een OTS en de Gecertificeerde Instelling wees een jeugdbeschermer aan. Alle partijen vonden dat er weer een omgangsregeling moest komen, maar vader dwarsboomde iedere poging. Er volgden jaren van strijd, waarbij de gebruikelijke partijen een rol speelden: advocaten, een kinderrechter, mediators, een jeugdbeschermer, therapeuten enzovoort. Geen enkele vorm van mediatie lukte. Vader zorgde er ook steeds voor dat hulpverleners de kinderen niet alleen, dus zonder hem, te spreken kregen.
De Kinderrechter beëindigde de OTS al na een jaar en gaf als opdracht mee dat de vrijwillige hulpverlening de begeleiding moest overnemen. Tot aan de burgemeester werd er door de verantwoordelijke hulpverleners over gesproken. De eindconclusie was: laat de kinderen bij vader, dat geeft de kinderen rust. Moeder was zonder ook maar iets te doen dat op mishandeling of verwaarlozing lijkt haar kinderen kwijt, met dit argument: dat geeft rust voor de kinderen.
Vader kan nu gerust geloven dat moeder het probleem is en zal genoegdoening kunnen ervaren dat hij gewonnen heeft. Er is rust voor de hulpverleners, omdat zij kunnen geloven dat het probleem is opgelost en geen besef hoeven hebben van hun eigen onvermogen? En dat ze geen verantwoordelijkheid hoeven te nemen voor hun onwetendheid?
Voor de kinderen is er beslist geen rust. Kinderen houden van beide ouders a priori. Ze moeten nu kiezen. Van beide ouders blijven houden betekent voor hun nu dis-loyaal zijn naar vader, waar ze van afhankelijk zijn. Om de verbinding met vader niet in een gevarenzone te brengen, moeten de kinderen zich in meer of mindere mate afkeren van hun eigenheid. In plaats daarvan moeten ze zich identificeren met een model van wie ze dienen te zijn.
Voor een kind is verbondenheid primair en fundamenteel van belang, net zoals het een fundamentele behoefte is vrij te zijn in wie je bent. Word je gedwongen te kiezen tussen verbondenheid en vrij zijn, dan laat je je vrijheid vallen en verlaat je daarmee je authenticiteit. Bevrediging van beide behoeftes is essentieel voor een kind in zijn of haar ontwikkeling, om later als volwassene zich zowel emotioneel te kunnen verbinden en in die verbondenheid vrij te zijn in wie het is.
Als dit proces van aanpassen aan iets wat je niet bent (een model wie je dient te zijn om niet verlaten te worden), maar lang genoeg duurt, dan gaan kinderen op den duur wel geloven dat dit model hun ware zelf is. Dit is dan normaal geworden. Dit geeft natuurlijk een forse interne spanning bij de kinderen, maar als dit proces duurzaam is, dan wordt de ervaren spanning ook als normaal ervaren. Als een ervaring constant is, dan ontwikkelen we daar geen bewust zijn over of we verliezen het bewust zijn erover. De kinderen gaan dan de interne spanning niet meer bemerken of herkennen.
Moeder zal “moederloos” verder moeten, zonder haar kinderen ooit, in welke vorm dan ook, mishandeld te hebben. Haar grootste fout? Niet weerbaar genoeg zijn. De kinderen zijn tegen haar opgezet. Ook de Raad voor de Kinderbescherming noemde deze beïnvloeding van de kinderen, met als gevolg dat ze hun moeder niet meer wilden zien. Dit kan als een schending van de rechten van de ouder worden beschouwd. Als dat zo is, dan zijn de Kinderrechter, Veilig Thuis, de Raad en al die betrokken jeugdhulpverleners hiervoor verantwoordelijk.
