Wat een mooi instrument: het persoonsgebonden budget, kortweg pgb genoemd. En vooral als met dat pgb familie, vrienden of bekenden betaald kunnen worden voor datgene wat zij voor jou, je partner of je kind doen. Dit noemen we in de wandelgangen het informele pgb.
Geen duurbetaalde managers, geen last van doorlopende fusies in hulpverleningsland, geen last van personeelstekorten bij gecontracteerde professionele aanbieders, geen vreemde pottenkijkers in je huis, waarbij je maar moet afwachten of deze keer Harrie of Marieke of wie weet weer een onbekende komt; geen standaardtijden waarop je hulp ontvangt, geen wachttijd tot je aan de beurt bent op de route van de hulpverlener. Geweldig toch?
In plaats daarvan met je pgb zelf de regie hebben en houden, bepalen wie de hulp levert en wie je daarmee binnenshuis haalt, in welke frequentie en op welke tijdstippen; zelf bepalen welke taken/activiteiten die persoon doet binnen het product en de omvang die geïndiceerd is door de gemeente. En dat dit kan in het kader van zowel de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo) als de vrijwillige jeugdhulp binnen de Jeugdwet 2015? Geweldig toch?
Toch? Nou, dat hangt maar af vanuit welk perspectief we hiernaar kijken. Het perspectief van de hulpontvanger, de informele hulpverlener uit de kring van familie, vrienden en bekenden, de gemeente of de belastingbetaler. Laat ik beginnen met de hulpontvanger. Deze persoon komt in aanmerking voor hulp omdat er sprake is van een situatie waarbij, zonder deze inzet, het dagelijkse functioneren in het gedrang is of komt. En dat kan in de brede zin van het woord zijn. Hulp vragen en ontvangen is voor veel mensen niet gemakkelijk en een vertrouwde persoon vanuit het eigen netwerk kan dat ongemak kleiner maken. Er is al een sociale relatie en je weet wie je in huis haalt. En niet onbelangrijk, deze persoon kent jou en vaak ook je positieve en soms ook je wat mindere kanten. Vanuit deze aspecten zijn er voor de hulpontvanger alleen maar voordelen. Over de andere en meer nadelige weging ga ik later in dit artikel iets zeggen.
Als informele hulpverlener zijn er vooral voordelen. Je werkt niet in een organisatie waar een bepaalde cultuur en bijbehorende sores heersen. Je hoeft niet zoals de medewerkers van een gecontracteerde instelling aan diploma-eisen te voldoen, je hoeft niet een sollicitatieprocedure door, waar je in het ongunstigste geval wordt afgewezen, je hebt geen verplichte bijscholing en je hoeft niet voor zieke collega’s in te springen. En je hoeft geen rekening te houden met de bezetting als je collega’s aan schoolvakanties zijn gebonden. Je weet wat je kunt verwachten, de sociale relatie maakt het werken laagdrempelig en je verwerft tóch een inkomen.
Lees dit artikel verder in het gratis online magazine Pgb.
